Australië brandt. Al maanden achtereen woekert, het vuur, met een onstilbare honger door Australië. Alles verslindend. Woedend, razend, woekert het voort. Neemt het alles met zich mee. Niets ontsnapt aan haar woede. Geen bos, mens of dier. Ontkomt. Aan haar furie. Die zo echt, zo bedreigend, de werkelijkheid vormt. Die pal voor onze neus staat. Geen voorspelling meer. Het gebeurt, is al lang begonnen, nu. En wij, de wereld, kijken toe. Pinken een traantje weg. Roepen hoog van de daken. Schreeuwen van afschuw en maken groots misbaar. Van deze tragedie, de ramp. En zappen vervolgens door naar de volgende zender. De volgende foto op Instagram. Het volgende filmpje op facebook. De volgende Netflix serie. Het volgende nieuws artikel. Zonder iets te doen. Daadwerkelijk in actie te komen.
Het is echt. Menens. Een schreeuw om hulp. Die beantwoord moet, gehoord en gezien. Actie. Dat is wat nodig is. Actie. Nu. Meteen. En niet in loze woorden. Loze beloftes. Die tijd is voorbij. Over. Al tijden. Handelen. Dat is wat moet.
Het houdt mij bezig. Al tijden lang en komt steeds weer naar voren. Dat ook ik, nog zo weinig doe. Mijn kop in het zand steek. Wegkijk. Zo weinig actie. Initieer. Ik ben dan wel vegetariër, vlieg al jaren niet. Sla zo veel mogelijk biologisch in. Maar heb behoefte. Aan meer. Bijdragen. Ik voel me nutteloos. Doelloos, kansloos en klein. Op het gebied waar ik vooruitstrevend wil zijn. Wil helpen. Veranderen. Niet perse vooraan in de rij. Maar wel bijdragen aan. Een betere wereld. Een nieuw begin? Of zit dat er niet meer in. Ik weet het niet. Vind het maar lastig, verontrustend. Maak mij zorgen. Wil iets doen, veranderen. Niet meer stilzitten. En blijf, nu dus maar zoeken. Naar een manier. Een weg, om te beteren.