-Er is meer mogelijk dan je denkt-
Een paar weken geleden was ik samen met mijn vriend, en nog wat mensen uit het eerste jaar van de Koningstheateracademie, bij een cabaretvoorstelling van Thijs van de Meeberg. Meer dan mogelijk luidde de titel van het spektakel. En o, wat was er ineens veel mogelijk die avond.
Opvallend was dat we die avond in de Verkadefabriek in Den Bosch, een aantal keer flink werden wakker geschud. Alsof het volgende, totaal onverwachts, zo nu en dan door de voorstelling werd heengeschreeuwd: ‘Dit is theater en dat voel je nu omdat het in het moment gebeurt met echte mensen!’ De eerste keer dat ik hier bewust van werd gemaakt, had het nog wel zijn charmes. Thijs’ zendertje werkte niet goed en daar moest even aandacht aan worden besteed. Op zichzelf al een redelijk komische gebeurtenis. Hij speelde goed in op wat zich op dat moment voordeed en knoopte er de nodige grapjes aan vast; dat werkte goed. Daarbij zijn technische mankementjes nou eenmaal nooit volledig onontkoombaar, en ook Van de Meeberg moest dit die avond ondervinden.
Ik zat lekker rustig verder te kijken en af en toe wat te lachen, toen er plots een jonge vrouw met haar hand voor haar mond, lachend, keihard de tribune afstormde. Dit is iets wat je al hélemaal niet kunt negeren! Thijs speelde hier ook weer goed op in. Terwijl ik mij erover verbaasde en alleen maar kon denken: wat ontzettend vreemd, waarom rende ze zo overdreven die trap af, gaat het wel goed met haar? Maar oké, the show must go on, en zo geschiedde.
De voorstelling ging verder, maar toen sprak Thijs een paar mensen uit het publiek aan: ‘Ja, jullie zitten nu al een hele poos op jullie telefoon, het is wel erg fel licht dus ik moet er toch even wat van zeggen.’ Ik was wederom verbaasd. Hoe kan het nou dat mensen op hun telefoon gaan zitten tijdens een voorstelling? Iemand staat daar met heel zijn hebben en houden zijn best te doen en dan ga je, blijkbaar óverduidelijk, tot irritatie aan toe, op je telefoon zitten? Dat vond ik opmerkelijk en dat vond Thijs van de Meeberg ook. Na die mensen op hun vingers getikt te hebben, vervolgde hij zijn verhaal.
Vanaf hier begon er wel een gek, grimmig sfeertje in de zaal te hangen. Het leek wel alsof het één het ander aanstak. Toen hij net goed en wel op dreef was, diende zich de volgende onderbreking aan: de vrouw van eerder kwam weer vliegensvlug de zaal in en rende lachend terug naar haar plek. Op dit punt wist ik ook niet meer goed wat er gebeurde en leken de mogelijkheden tot onderbreking eindeloos… Thijs knoopte het maar weer eens aan elkaar en leek dan eindelijk tijd te krijgen voor dat waarvoor hij überhaupt op die vloer stond.
Tot zijn slotzin. Wat was in godsnaam zijn slotzin? Die weet ik niet meer, die heb ik namelijk totaal gemist. Toen Van de Meeberg de laatste woorden van zijn conference liet klinken, werd een paar rijen achter ons een man onwel. We hoorden wat gestommel, gevolgd door een klap tegen de grond. De voorstelling was afgelopen. Het licht ging uit, er was paniek. De klap op de vuurpijl.
Deze avond stond voor mij heel erg in het teken van het publiek en de kenmerken van theater. Alles in het theater is dan wel van tevoren bedacht, maar je weet nooit wat er zich allemaal gaat afspelen op dat ene, specifieke moment. Er zitten mensen in de zaal. Sterfelijke wezens. Wezens met een eigen wil. Wezens die kennelijk geen schaamte kennen. Wezens die de theatercodes niet kennen… (Op de uitzondering van die laatste meneer na, die heeft er neem ik aan niet voor gekozen om out te gaan). Hoe dan ook, moest Thijs met al deze wezens dealen. Ik heb respect voor hem en vind het knap dat hij, ondanks alle onderbrekingen, gewoon zijn ding bleef doen. Ik ben weer goed wakker geschud en bewust gemaakt van wat theater is en wat er allemaal wel niet kan gebeuren. Oftewel: er is meer mogelijk dan je denkt.