Laat ik maar beginnen met dit:
het was een gekke tijd
dat weten we allemaal ondertussen wel
en eigenlijk is het nog steeds een gekke tijd
maar bij deze heb ik het ook nog eens gezegd:
een gekke tijd dus.
Donderdag 12 maart 2020
‘het begin van het einde’.
Het was de één-na-laatste dag van studio 3
toen we een mail kregen van Arjen.
De school zou per direct dicht gaan
en voor onbepaalde tijd;
alles veranderde en niemand wist precies wat en hoe.
En nu zijn we opeens hier,
er is een digitale studio 4 geweest
met volledig hypothetische lesplannen,
voor volledig hypothetische leerlingen,
op een school die blijkbaar bestaat
maar we nog niet zelf hebben mogen zien, ruiken en voelen.
Maar elke herinnering en ervaring uit deze quarantaine
– of eigenlijk moet ik zeggen, ‘intelligente lockdown’ –
is straks te gebruiken binnen ons prototype.
En we hebben studio 5 ook gehad;
een studio vol vrijheid en écht ‘lekker’ maken,
het gebrek aan een speelvloer bood toch meerdere mogelijkheden dan gedacht en in videovorm heb ik uiteindelijk een product ontwikkeld waar ik trots op ben. Ik neem aan dat we deze gezien hebben maar toch even voor de beeldvorming:
ik heb een documentaire video gemaakt over de angst om controle te verliezen. In het onderzoek ben ik ook uitgekomen bij dwang
want: wat moet je als je van je hoofd steeds dingen ‘moet’? De video is daarmee een experimenteel kijkje in een leven van herhalende alledaagsheid. Het is een beeldende vertelling met een voice-over om verliefd op te worden. Zeker het herhalen van handelingen sprak me aan
en het onderhuidse verborgen-persoonlijke van de routines;
alsof alle dagen op elkaar gaan lijken zoals in Groundhog Day of drie weken verblijven bij je vader in Drenthe.
De wereld is niet volledig tot stilstand gekomen
en ook ArtEZ zette gewoon door
of we nou thuis bij papa en mama zitten
of buiten op een studentenbalkon,
we waren er en we zijn er nog steeds
we zijn nog steeds gezond, we blijven lachen en we zijn soms een beetje alleen.
Maar we zijn wel samen alleen
Na enkele weken bij mijn vader
zit ik nu een hele periode thuis, in een flat in Zwolle
waar ik eigenlijk niemand ken.
ik weet nog steeds niet wie mijn buren zijn
voor hen ben ik gewoon: ‘jongen die een hamer wil lenen’
of ‘jongen die niet weet waar de thermostaat zit’
als ze überhaupt denken dat ik een jongen ben.
Want… waar ik me mee bezighoud is de grens tussen man en vrouw
vooral de individuele expressie die schijnbaar man- of vrouwelijk zou zijn.
Er is iets bijzonders aan de tweedeling die er lijkt te zijn
tussen stoer en lief, blauw en roze, zomerjurkje en spijkerbroek
maar… wat zou het uitmaken?
Waarom moeten we iemand zo snel indelen? Of lijkt dat maar zo?
En waarom de verwarring als men mijn gelakte nagels ziet
en ik gewoon een broek draag.
Sinds studio 3, heb ik een interesse gekregen in persoonlijke verhalen
en de ervaringen van een ander.
Ik heb het idee dat ik het begin van dit eerste jaar wel een beetje egocentrisch was,
en vooral met materiaal vanuit mezelf werkte;
het is alsof ik me nu opener ben gaan oriënteren op bronmateriaal.
Ik onderzoek graag de verhalen van anderen die me raken of waar ik beelden bij zie en van mensen die buiten de norm vallen
Zo ook enkele herinneringen van Bennie, mijn bron voor studio 3,
een jongen die niet gezien lijkt te worden en ondanks zijn goede persoonlijkheid
toch in verschillende probleemsituaties lijkt te belanden.
Of de ervaringen van mensen die leven met dwang, iets wat je bijna niet hoort of ziet.
Dit zijn die bijna onbekende verhalen, waar ik een connectie mee voel;
deze periode heb ik me dan ook beziggehouden met hoe je als maker én als toeschouwer even meegenomen wordt in iemands leven.
Ook heb ik verder kunnen onderzoeken op gebied van taal en tekst,
ik had al een liefde voor schrijven,
maar ik kan niet anders zeggen dan dat verbatim mij een impuls heeft gegeven om te blijven luisteren naar theatraliteit in de woorden die ik om mij heen hoor en ik zie veel mogelijkheden voor persoonlijk en boeiend theater vanuit taal.
Persoonlijk is er ook wat gebeurd:
ik leefde nogal bij het motto:
‘stel niet uit wat je vandaag nog kan doen’
maar waarom uren ploeteren, als je er later met een frisse blik minder lang over doet?
En ik ben een groot fan geworden van wandelingen,
logisch als je zoveel achter een scherm zit,
plus, deze zijn wel nodig als je van Mark Rutte zoveel binnen moet blijven.
Omdat ik niet meer drie keer per week naar de bios kan
heb ik redelijk wat films bekeken vanuit mijn bed, meestal tijdens oneindige nachten.
ja, ik ben ook een tijdje professioneel nachtbraker geweest.
Opeens was daar ook een interesse voor documentaires
en er ontwikkelde zich een hernieuwde honger naar informatie
terwijl ik nooit echt kranten lees, weten Tedtalks, docu’s en online video’s me te interesseren.
Van geïnstitutionaliseerd racisme tot tips voor minimalistisch leven
en van quarantaine vlogs tot de trailers van alle uitgestelde films.
Maar goed, nu zitten we dus hier.
Drie maanden later, veel gedaan maar ook veel thuisgezeten
en ik heb meer Jennifer Aniston gezien in Friends dan dat ik mijn moeder heb gevideobeld .
Hopelijk naderen we nu het begin van het einde van wat we later de ‘2020 coronacrisis’ noemen.
Inmiddels is het ‘social distancen‘ al iets minder,
worden mondkapjes langzaam een echt ‘fashion item’,
rollen we toch gewoon weer twee keer per week door de supermarkt,
en kun je voorzichtig, stiekem met iemand van buiten je huis in één bed slapen.