Een tijdje terug heb ik een artikel geschreven over self-love (‘Being kinder to you’). Naar aanleiding hiervan heb ik veel reacties over dit onderwerp gekregen. Mensen die het heel fijn vonden en het echt op dat moment nodig hadden om te horen. Maar ik kreeg er ook veel vragen over. Vragen over het begrip zelf, maar ook over hoe je het kunt bereiken. In deze gesprekken merkte ik een tweedeling op in hoe het artikel was ontvangen. Daarom wil ik het er hier graag nog een keer over hebben, meer uitleg geven en mijn visie erop met jullie delen.
Ik kreeg dus verschillende soorten reacties op mijn artikel over self-love. Sommige mensen demoniseren het met termen als arrogantie en ijdelheid, terwijl anderen het prijzen met woorden als vertrouwen en zelfacceptatie. Ik denk er anders over. Let me explain why.
Op dit moment wordt self-love gezien als een zeldzame, onbereikbare en haast verlichte staat van zijn die velen proberen te bereiken door vastberadenheid en hard werken. Maar waarom is dit nodig? Self-love is erg gecompliceerd, dat geef ik toe, en het gebrek eraan hebben we te danken aan de samenleving. Als de samenleving niet zoveel verwachtingen en onbereikbare normen zou stellen waar we aan zouden moeten voldoen, waren we allemaal veel gelukkiger geweest. Maar doordat we constant het gevoel hebben dat we onszelf moeten vergelijken met anderen, en hun perfect samengestelde socialmedia-feed, hebben wij onvermijdelijk het gevoel dat we gefaald hebben.
Self-love wordt momenteel geprezen omdat het schijnbaar ‘zo moeilijk’ is om te bereiken. Het is bijna normaal geworden om te denken dat we bepaalde dingen niet kunnen dragen vanwege onze gender of de manier waarop ons lichaam eruitziet; dat we geen interactie kunnen hebben met bepaalde mensen omdat we bang zijn dat ze een hekel aan ons zullen hebben of bang zijn ooit bepaald voedsel te eten omdat het niet goed voor ons is. We zijn zo bang geworden voor andere mensen die een negatieve mening over ons hebben, dat we liever ongelukkig zijn dan te omarmen wat we echt leuk vinden. Dus op dit moment ben ik het ermee eens dat self-love geprezen moet worden. Het moet worden aangemoedigd en gevierd. Maar op lange termijn zou het niet nodig moeten zijn. We moeten kunnen opgroeien en tevreden zijn met wie we zijn en de ontwikkelingen die we doormaken en geen onrealistische normen hebben waar we aan zouden moeten voldoen.
Self-love = Non-judgment
Eigenliefde = Niet oordelen
Wat ik hiermee bedoel is dat self-love, het niet kunnen schelen wat andere mensen over je denken en echt omarmen wie je bent, alleen kan worden bereikt door andere mensen niet te veroordelen. Denk er even over na. We zijn bang dat andere mensen over ons denken zoals wij over hen denken. We zijn bang dat iedereen oordelend is, omdat we weten hoe het is om anderen te bekritiseren. Wanneer we onszelf niet langer bezighouden met meningen, kunnen we ons innerlijk gaan concentreren en echt genieten van onszelf zijn.
Maar zo simpel is het natuurlijk niet. Het is geen geheim dat de meesten van ons tijdens de lockdown zijn aangekomen. We zaten opgesloten, de sportscholen waren gesloten, en onze enige troost waren de zak chips en de fles wijn die in de aanbieding waren. Ik weet nog goed dat ik na de eerste lockdown mijn figuur begon te verliezen; ik haatte het. Ik was bang dat ik niet langer meer aantrekkelijk zou zijn; ik maakte me zorgen over het niet meer kunnen aantrekken van croptops in de zomer vanwege mijn lovehandles en was bang voor het resultaat op de foto’s die ik van mezelf maakte voor social media. Maar als je goed leest kun je opmerken dat elk van deze zorgen zich concentreerde op den mening van andere mensen. Ik had het gevoel dat anderen mij anders zouden zien. Ik werd er gek van dat ik niet meer dagelijks een wandeling van een uur maakte maar een Netflix-serie aanzette en in bed bleef liggen. Maar van wat genoot ik meer? Zeker dat tweede.
Het enige wat ik nog wel is mis, is gewoon een beetje gezonder zijn. Ik mis het gevoel dat ik voor mijn lichaam heb gezorgd. Maar ik mis het uiterlijk van mijn lichaam niet meer. Sommigen van jullie die mij al een tijdje volgen, zullen de drastische verandering in mijn socialmediareis opmerken. Ik postte constant foto’s met ingehouden buik of een waisttrainer onder mijn kleding om steeds maar te laten lijken dat ik slank was. Fysiek was ik misschien gezond, maar mentaal was ik dat absoluut niet.
Ik heb veel tijd verspilt met me zorgen te maken over hoe ik er online uit zou zien en met het samenstellen van een perfecte façade; daar wil ik me nu voor verontschuldigen. Als je jezelf een paar jaar terug ooit met mijn socialmedia hebt vergeleken, het spijt me echt. Het was niet echt. Ik ben nu bezig om 100% authentiek te zijn en te houden van wie ik ben. Ik omhels mijn lichaam zoals het is: normaal. We hoeven niet de lichaamsbouw van een model uit een fitnessmagazine te hebben om als aantrekkelijk te worden beschouwd. Het is dit soort kapitalistisch elitarisme dat tegenwoordig zoveel geestelijke gezondheidsproblemen veroorzaakt – en ik neem de volledige verantwoordelijkheid voor de rol die ik daarin speelde.
Als ik terugkijk, zie ik een keuze die ik heb gemaakt. Ik was ongelukkig met mezelf en er waren twee wegen voor me. Een van zelfacceptatie en self-love, en de andere was om te evolueren. Ik koos voor de laatste. In plaats van mezelf te accepteren, koos ik ervoor om mezelf te veranderen in wat mij was verteld dat ik moest zijn om geliefd en geaccepteerd te worden. Ik probeerde een ‘mannelijke’ homo te zijn, en ik probeerde die gespierde lichaamsbouw te bereiken. Wat overigens nooit is gelukt. Nu hou ik van de manier waarop ik mezelf uitdruk en hoe andere mensen hun zelfexpressie vormgeven.
Ik geloof niet meer in het beeld van maatschappelijk geconstrueerde ‘mannelijkheid’ waarmee we geconditioneerd zijn. Ik voel me aangetrokken tot het hart en de ziel van een man.
Dus voor mij gaat self-love eigenlijk over andere mensen. Als we ons eenmaal realiseren dat onze onderbewuste beslissingen en kritische innerlijke stem allemaal gebaseerd zijn op de mening van anderen, kunnen we beginnen onze denkwijze en aandacht te veranderen en deze naar binnen te verleggen. Elk verlangen dat we hebben met betrekking tot ons lichaam wordt voor ons beslist, we hebben ons dat gewoon nog niet gerealiseerd.