Onze identiteit is zich voortdurend, vaak onbewust, aan het ontwikkelen. De afgelopen jaren heb ik mijn zelfexpressie steeds meer mijn persoonlijkheid laten domineren. Ik ben verliefd geworden op het idee om te zijn wie ik ben, wie ik wil zijn en wie ik word.
Ik weet nog dat ik vroeger het als een compliment opvatte als iemand niet wist dat ik homo was; al wist ik al vanaf jonge leeftijd dat ik niet op meiden viel. Na verloop van tijd begon dit te veranderen. In de afgelopen jaren is mijn zelfexpressie geëvolueerd en ben ik meer extraverte en non-conformistische kleding gaan dragen. Zo heb ik een grote voorliefde ontwikkeld voor sieraden, kettingen vooral. Vaak zijn dit items die voor vrouwen bedoeld zijn, wat dat dan ook mag betekenen (het is een stuk metaal dat om je nek hangt :). Ook heb ik een voorliefde voor het lakken van mijn nagels. Mannen (ook heteroparen) die hun nagels lakken komen steeds vaker voor. Ik herinner me de eerste keer dat ik een foto plaatste met neon-roze nagellak op. De algemene respons was positief en bemoedigend, maar ik werd ook geconfronteerd met veel vragen en ontvolgingen van mensen die duidelijk niet op hun gemak waren bij een dergelijke uitdrukking. Het niveau van haat, homofobie en zelfs transfobie raakte mij hard. Maar dit heeft mij de ogen wel geopend. In plaats van bang te zijn voor mijn zelfexpressie, voelde ik me nu juist meer geïnspireerd! Ik laat mijn nagels nu langer groeien dan dat ze ooit geweest zijn en draag elke kleur die ik wil. De dieprode nagellak is my overall favoriete, die geeft me een bad bitch energy. Ik heb me nog nooit zo zelfverzekerd gevoeld als nu! En hier houdt het niet op.
Ik ben onlangs gestart met het experimenteren met make-up. Hoewel dit allemaal achter gesloten deuren gebeurt, ben ik heel enthousiast over deze nieuwe persoonlijke reis. Of ik ooit make-up in het openbaar ga dragen? Geen idee, misschien.
Op dit soort momenten voel ik me onbreekbaar, niet te stoppen, onaantastbaar. Maar helaas is dit niet altijd zo. Ik heb nooit echt last gehad van homofobie, naast soms een reactie op straat of online. Maar vlak voor de lockdown was ik aan het winkelen voor nieuwe croptops op de vrouwenafdeling van de Bershka, toen ik een vrouw naar me zag staren. De blik (we kennen hem allemaal) scande mijn outfit: leren jas, witte croptop, oranje-legerprint broek en Dr Martins met 2,5cm plateauzool en zwart mondkapje (side note: please wear a mask) en nee, hij was niet bedoeld om mijn outfit te bewonderen. Door ongemak ben ik toen weggelopen en probeerde ik het te vergeten. Terwijl ik naar buiten liep, kwam ik dezelfde vrouw weer tegen. Ze keek me weer boos aan en zei iets. Helemaal heb ik het niet verstaan, maar ik weet 99% zeker dat de woorden ‘vieze’ en ‘homofiel’ samen in een zin werden uitgesproken. Ik confronteerde haar hiermee maar ze weigerde te herhalen wat ze had gezegd en begon oogcontact te vermijden; waarschijnlijk trok ze zich terug doordat ik haar niet uit de weg ging. Maar elke keer dat ik wegkeek, voelde ik haar boze blik in mijn nek.
Die avond barstte ik in tranen uit. Mijn zelfvertrouwen was beschadigd en voor het eerst in vijf jaar schaamde ik me weer voor wie ik was. Mijn tranen kwamen deels voort mijn eigen gevoel, maar ik huilde vooral voor onze gemeenschap. Ik stelde me voor hoe het moet voelen om in een land te leven waar je constant angst ervaart door te zijn wie je bent. Ik huilde bij de gedachte dat veel mensen hun hele leven als iemand moeten leven, beschaamd over hun ware identiteit.
Ik ben me ervan bewust dat dit lang niet het niveau van homofobie is waar veel mensen mee te maken krijgen, en voor sommigen zal het als een ongelooflijk klein incident worden beschouwd. Ik heb, bevoorrecht als ik ben, niet eerder persoonlijk te maken gehad met homofobie van een vreemde, en ben er dus tot op zekere hoogte voor beschermd.
Danser Conor McKenzie sprak in een recent interview over zijn ervaring met homofobie en hij vertelde het volgende: ‘We don’t need to walk them through it and educate them, that’s not my job. We can move on and understand that it’s them and not you.’ Ik denk dat dit een hele wijze les is voor iedereen.
Ik wil afsluiten met een paar punten:
Homofobie bestaat nog steeds – Dat niet iedereen het ervaart, betekent niet dat het niet meer bestaat. We moeten elkaar steunen en helpen. En als jij die persoon bent die het voorrecht heeft, zoals ik, dat je er nauwelijks mee te maken hebt, gebruik je positie dan! Sta klaar voor iedereen die je hulp nodig heeft, spreek je uit en ontspan niet in je eigen gemak.
‘It’s not me, it’s you’ – Een goede vriendin heeft ooit tegen mij gezegd: ‘Iemand die zoveel haat in zijn hart heeft, zal niet gelukkig zijn. Het heeft niets met jou te maken, het is hun eigen ongeluk.’ Deze woorden hebben mij heel erg geholpen. Laat andermans woorden jouw zelfvertrouwen en zelfliefde niet beschadigen!
‘You’re still a bad bitch’ – Don’t let anyone bring you down your bad bitch energy. You’re bold, you’re beautiful en niemand kan je veranderen!
Ik hoop echt dat dit enigszins nuttig of herkenbaar is geweest. Ik hou van jullie. Laten we de wereld samen veranderen.
Liefde
xx