Seks(e)(n)
Hoewel Seks(e)(n) een bewerking is van J.W. von Goethes Die Wahlverwandtschaften merk je hier als toeschouwer weinig van. Wat het originele stuk betreft zijn enkel het spreken vanuit de ratio, de twee koppels die op de vloer staan, de locatie en een paar verwijzingen (bijvoorbeeld naar Goethes naam) uit Die Wahlverwandtschaften terug te herkennen. En dan alleen voor de oplettende kijker. De verhaallijn zelf lijkt helemaal te zijn losgelaten.
De spelers van mugmetdegoudentand en de KOE spreken in een tuin van gedroogde berenklauwen op voetstukken over het mijnenveld dat zich onder onderwerpen als gender, LGBTQIA+, feminisme en ecologie bevindt. Het is een mijnenveld, stellen ze vast, voor je het weet word je op de tenen getrapt of trap je een ander op de tenen. Op humoristische, doch serieuze wijze bespreken zij de hedendaagse vormen van discussie en gesprek over de eerder genoemde onderwerpen. Zij stellen hierbij grote vraagstukken aan de kaak en trachten op speelse wijze antwoorden te vinden. Hierbij veranderen de verhoudingen tussen de spelers, in eerste instantie twee koppels, telkens.
Lineke Rijxman, Natali Broods, Willem de Wolf en Peter van den Eede, die allemaal hun eigen naam behouden in het stuk, zijn goed op elkaar ingespeeld. Zij doen de dialoog voorkomen alsof ze gewoon in gesprek zijn, waardoor je als kijker het gevoel krijgt bij het gesprek betrokken te worden. Dit komt ook doordat niet zelden de vierde wand doorbroken wordt. Het is een intellectueel steekspel waarbij de toeschouwer niet moet proberen om alles te begrijpen, maar de rode draad goed te volgen is. De voorstelling zet aan het denken over het klimaat, gender, LGBTQIA+, seksualiteit en hoe wij hier als mensen tegenwoordig over spreken en mee omgaan. Het zet aan tot denken en, belangrijker nog, actie.
Hoewel Seks(e)(n) af en toe wat zwaar is van stof, is het een voorstelling met een hart en een, op bijzondere wijze gepresenteerde, wake-up call. De voorstelling zet aan het denken en intrigeert. Dit is vooral aan de acteurs te danken want door de wijze waarop zij de dialoog brengen gaat het stuk leven. De scherpte van de spelers en dat ze zo goed op elkaar ingespeeld zijn, maakt de voorstelling een feestje om naar te kijken. Ondanks de enorme hoeveelheid tekst die je als toeschouwer op je bord krijgt word je meegenomen in het intellectuele steekspel van de spelers. Tegen de tijd dat het moment is aangebroken om de zaal te verlaten ben je diep in gedachten verzonken over waar jij je nou precies in het mijnenveld bevindt.