Kunnen wij het maken?

Over jeugdsentiment en destructieve hervormingen door mediabazen

Elke persoon geboren rond het jaar 2000, zou kunnen beweren fan te zijn geweest van Bob de Bouwer. En zoals bij vele artiesten, acteurs en dus ook kinderprogramma’s heb je fans op verschillende levels. Ikzelf was dan ook niet zomaar een fan, ik was zelfs niet superfan, nee, ik was de ABSOLUTE Bob de Bouwer-reuze-mega-super-fan. Dit zogenaamd ‘doorsnee kinderprogrammaatje’ werd mijn eerste obsessie -nee, mijn eerste liefde. Nog vóór er hummus, superhelden, t-shirtjes van Queen en dergelijke waren, of zelfs nog vóór theater een rol in mijn leven kreeg, was daar Bob.

Mijn verzamelde merchandise van de positieve doe-het-zelver bedroeg ook veel meer dan het broodtrommeltje. Sinds de eerste aflevering die ik had gezien was mijn slaapkamer in no-time een waar Bob de Bouwer-museum, tot grote wanhoop van mijn broer met wie ik de kamer moest delen. 

Een Bob de Bouwer-tent, een Bob de Bouwer-dekbedovertrek, een nachtlampje, een rugzak, een drinkbeker, vele speelgoedsets met de machines uit de serie en natuurlijk de echte Bob de Bouwer-helm met bijbehorende gereedschapsriem. Ik had ze allemaal! Drie jaar op een rij prijkte de klusser en zijn team op mijn verjaardagstaarten en de enige wens op mijn verlanglijstje was: Bob de Bouwer.

Bijna tien jaar later maakte ik opnieuw kennis met Bob en zijn vrienden. Pas geleden, in zo’n goedkope winkel vol prullaria, waarvan je je afvraagt waarom die nog steeds niet failliet is. Zo’n pand waar al meerdere keren synthetische drugs zijn gevonden en die ze nu maar volgegooid hebben met kookboekjes, puzzels, knutselsets en porno op fysieke dvd’s. Ergens tussen de zes keer in prijs verlaagde kinderfilms trok iets mijn aandacht. Een figuur met een geel helmpje staarde mij aan, recht in mijn ogen die nu toch wel begonnen te tranen: de nieuwe Bob de Bouwer. Een walgelijk gedrocht, een zielloze replica, een slap aftreksel van de serie die mijn hele jeugd had bepaald.

Ik had nooit verwacht dat ik dit op een dag zou gaan zeggen. En ik wil het ook liever niet hoeven zeggen, maar na het zien van dit stukje jeugdsentiment dat door, voor mij onbekende, grote mensen met de grond gelijk is gemaakt kan ik helaas niet anders. Het was eigenlijk mijn bedoeling om Bob achter me te laten. Om dit jeugdtrauma, dat zich in een later stadium ontwikkelde, voor mijzelf te houden. Te begraven met de zovele andere gebroken herinneringen die mijn jeugd de ‘moeite waardeloos’ hebben gemaakt. Maar de nieuwe afleveringen hebben mijn vroegere jeugdheld dusdanig VERKRACHT dat het hele concept van Bob de Bouwer voor de huidige en alle komende generaties geruïneerd is!

Bob de Bouwer, onze eigen gezellige, vrolijke, handige Bob is zomaar, ineens, VERKRACHT door het systeem… door hersenloze televisiemensen met geldgrijpende klauwen die zelf een KLOTEJEUGD gehad hebben en daarmee maar menen dat ze alle anderen op deze planeet ook hun jeugd kunnen afpakken. En weet je waar ik dus ook nog achter kwam, tijdens mijn doelloze zoektocht naar nieuwe levensvreugde? De stemacteur van de enige echte Bob blijkt in 2012 te zijn overleden. Kanker. Ja, aan kanker dus, in de alvleesklier, drie weken na de diagnose was hij dood. Zeven jaar later word ik daar nog eens van op de hoogte gesteld.

Ik heb het wel geprobeerd, hoor. Met flinke tegenzin de nieuwe Bob een kans gegeven. Ik hoopte echt dat ik het kon, maar hij heeft mij in de eerste drie minuten al zo intens teleurgesteld. Nog steeds heb ik wel eens nachtmerries van de nieuwe Bob, ik heb weken alleen maar kunnen schreeuwen en janken, ik wil mijn oogballen spoelen met bleek en mijn herinnering aan de nieuwe serie verdrinken.

Mijn jeugd is nu definitief over! Ik weet echt niet meer wat ik moet, wat heeft het nog voor zin? 

Kunnen wij het maken?! NEE, niet meer!!!