Zoals wij bang zijn voor magnetrons en stofzuigers.
Nergens een open raam.
De aller
aller
aller kaalste staat vooraan de rij voor een abonnement zelfbewustzijn. Alleen die haalt het in zijn achterhoofd om het te temmen. Een sushibar, een seconde verdrietig zijn zonder huilen. Trucjes zijn niet enkel meer om door tovenaars uitgevoerd te worden. Vensterbanken dalen in rente. Rendementen. Het fundament van mens is willekeur. Wij kunnen onze hersenpan op een lager pitje zetten als muziek de overhand neemt. Zo luid dat je het niet verstaat. Wij dansen niet op algoritmes. Er is daar zuurstof. Door ons bedacht. Zwart wit zelfbeeld. Kwart over elf beeld. De ruimte is het brein. Twaalf voetbalvelden huurtoeslag voor het mechanisch stukje niemandsland. Onvoorstelbaar onvoorspelbaar snappen synapsen het niet als de poes besluit door een gesloten venster een vlinder te willen gaan vangen. Bewustzijn, gevoel: het staat niet op marktplaats. Enkelen die proberen in hogere sferen door bedwelmende middelen, verdovende middelen kelderend veel belovende dingen te zien. Maar door een roze bril blijft roze roze. Het brein is in de ruimte, het brein is de ruimte. Onderin een ladekast achterin een gast zijn ogen en tussenin zijn oren. Een doofpot waarin een stormbui past. Dat tijdens een reclameblok kan associëren, zich irriteren, of een onwaarschijnlijke lust koest-eren naar de allernieuwste coltrui, kaki, keukenmes. Wij leren apparaten leren, stofzuigerhersens kweken, kruiswoordpuzzels, breinkrakers maken, maar als ze een buitensporige muiteroorlog plegen, vegen wij de vloer met hen aan.