-Creative lab door de ogen van Lex en Dave-
We lopen hier nu al ruim een maand rond te hobbelen. Ja, wij, die gloednieuwe eerstejaars. Maar wie zijn wij? Wat doen wij? Wat voor makers zijn wij? Weten we zelf ook nog niet natuurlijk; vandaar dat we losgingen in creative lab. Benieuwd naar wat wij daar deden? Bij deze een kijkje in onze keuken.
-Creative lab
Lex over zijn ervaring
Ik heb ontdekt dat, als ik een beeld in m’n hoofd heb en het eerst gewoon in die vorm op het podium zet, ik er dan vanzelf achter kom wat mijn gedachte erachter is. Wat het voor mij betekent. Vervolgens kan ik met dat beeld en de gedachte of het gevoel dat erbij komt verder bouwen. Daardoor begin ik dus ook altijd vanuit een vorm. Een lichaamsdeel dat ik mooi vind, of echt al een beeld dat meer uitgedacht is. Waarbij ik wat meer een idee heb hoe het eruit moet komen te zien.
Daarnaast ben ik met een meer vakmatig onderzoek bezig geweest over het onmenselijk maken van het menselijk lichaam. Dat was mijn hoofdthema van de afgelopen weken. Ik heb ingezoomd op verschillende lichaamsdelen, ben gaan experimenteren met het aantal mensen op de vloer en heb ook veel ontdekt over hoe licht meer kan doen dan alleen een sfeer weergeven. Het licht is met elke presentatie die ik deed een belangrijker en groter onderdeel ervan geworden. En dan vooral de plekken waar geen licht komt.
Ik wil in de toekomst nog veel met licht experimenteren. Ook met kleur. Maar ik wil vooral fysiek bezig blijven. Ik wil verder gaan met het onderzoek waar ik mee bezig ben. Het onmenselijk maken van het menselijk lichaam is iets wat me heel erg interesseert en ook aansluit bij het soort theater dat ik op dit moment leuk en belangrijk vind om te maken.
Naast dit onderzoek ben ik ook van plan bezig te gaan met het omgekeerde. Het menselijk maken van niet menselijke dingen. Poppenspel kan daar een onderdeel van worden. Ik ben ook benieuwd hoe dat samen kan werken met mijn eerste thema.
Creative lab was voor mij in elk geval echt wat de naam zegt. Een laboratorium waarin ik dingen kon uitproberen en mijn eigen proces heb gecreëerd.
David over zijn ervaring
Als eerste kennismaking met het vak en de opleiding begint je als nieuwe theaterstudent met het creative lab. Een onbegrensd project om tot eigen inspiratie, inzichten en proces te komen. In de week voorafgaand aan het lab word je er lekker voor gemaakt via theorie- en praktijklessen over licht, geluid en projectie, en over de schijnbaar oneindige hoeveelheid mogelijkheden die de ruimten en spullen ArtEZ Zwolle bieden. Je denkt: ‘Ja! Nu gaan we echt wat leren!’ Maar in feite leer je tijdens het lab precies genoeg om het jezelf even extra moeilijk te maken. De wereld aan mogelijkheden ligt aan je voeten… waar begin je?
‘De wereld’ is dan ook precies het startpunt waarmee je dit lab in wordt gestuurd. De wereld achter je, voor je en in je. ‘Ga maar kijken wat voor inspiratie dit oplevert, vanmiddag presenteren.’ Met zo’n breed onderwerp en vrij weinig tijd wordt er een motor bij je aangeslingerd om maar wat te gaan doen in plaats van lang na te denken, met enorm verrassende en uiteenlopende resultaten.
Voor mij was de ‘de wereld voor me’ het startpunt. Niet wetende wat de komende vier jaar mij gaan brengen merkte ik wat angst en spanning op. Ik wist in grote lijnen dat ik de komende jaren theatermaker ga worden maar wat voor maker, hoe ik dat ga doen en wie me daarbij gaat helpen, was me nog grotendeels onduidelijk. Hier besteedde ik in mijn performances aandacht aan. Hoe maak je de eerste stap om los te breken uit je bekende, comfortabele wereld om de verbinding met nieuwe mensen, met nieuwe klasgenoten aan te gaan?
Vanaf de onzekerheid over de toekomst begon ik verder te bouwen op hoe ik op eigen kracht óf met de hulp van mijn klas toch uit mijn comfort zone kon stappen en de uitdaging aan durfde te gaan om te leven op een lege pagina, in onwetendheid over de verhalen die nog geschreven gaan worden. Dit heb ik geprobeerd weer te geven met behulp van cameratechnieken, bewegingstheater, witte vellen papier en publieksparticipatie.
Voor mijn eindperformance ging ik wat concreter zoeken. Ik merkte een verrassende hoeveelheid openheid, hechtheid, gedeelde smart en vreugd bij mijn klasgenoten. Ik wilde graag aan de klas laten zien dat ik niet bewust afstand creëer, dat ik me open kan stellen voor dit nieuwe pad en met mijn klasgenoten nieuwe verhalen wil maken. Hierdoor had mijn persoonlijke statement toch veel weg van een ‘privé-statement’.
Zonder het in eerste instantie door te hebben gehad, had ik de eerste stap al gezet. Veel meer in het maakproces dan met de inhoud van mijn performances. Aangezien docenten een groot deel van de tijd een stapje terug namen, was ik aangewezen op mezelf en op mijn klasgenoten. We speelden met toewijding in elkaars stukken, zorgden voor inspiratie, feedback en technische als mentale ondersteuning. Bovenal was het heerlijk om samen te werken en uit te proberen aan de hand van ieders zich nu al ontwikkelende stijl. Aangewezen zijn op elkaar op het moment dat ieders hoofd ontploft met vragen en onzekerheid is denk ik de beste start die we hadden kunnen hebben. In mijn geval kwam de realisatie pas vlak nadat het project was afgelopen. We zijn in korte tijd hecht geworden. Terwijl iedereen op een hele eigen manier te werk is gegaan, voelde het toch als een samenwerking die van mij nog heel erg lang mag duren.
Ben je benieuwd naar wat de rest van onze klas gedaan en gemaakt heeft? Neem dan een kijkje op leerpodium.