Als je in de theaterwereld zit ben je vast wel bekend met zoiets als theaterschoolaudities, en zo ook met de gigantische keuzestress die bij het doen van audities komt kijken. We bezoeken docenttheateropleidingen in Nederland om te vragen wat deze opleidingen zo speciaal maakt. Want we komen uiteindelijk allemaal in hetzelfde werkveld terecht…onze tweede gast is Sieb ten Haaf en hij studeert aan de Amsterdamse School voor Theater en Dans.
Wie ben je en hoe ben je terechtgekomen op je opleiding?
Ik ben Sieb en ik ben twintig jaar oud. Ik wilde eerst een acteursopleiding doen na mijn ervaring met de jeugdtheaterschool, zoals veel mensen die iets met theater willen doen. Dat lukte niet. Toen heb ik een tussenjaar genomen. Mijn broer zit ook op de docenttheateropleiding in Amsterdam en in dat tussenjaar hoorde ik veel verhalen van hem die mij wel aantrokken aan de opleiding. Ik begon het steeds interessanter te vinden en heb in mijn tussenjaar er auditie voor gedaan en ben toen aangenomen.
Hoe heb je de auditie ervaren van jouw opleiding?
Gemixt, aan de ene kant vond ik het heel leuk en voelde ik mij op mijn plek. Ik had toen al wel het gevoel dat deze opleiding alles heeft wat ik wil doen tijdens een opleiding. Maar tegelijkertijd was het ook best wel spannend en intimiderend, omdat er allemaal oudere mensen naar je kijken. Ik was ook best jong toen ik auditie deed (achttien). Die onzekerheid komt erbij kijken, ook doordat ik de acteursaudities niet haalde en dan krijg je toch snel het gevoel dat je het niet kan. Wat ik er wel leuk aan vond waren de opdrachten, vooral de spelopdrachten. Ik heb in mijn tussenjaar de mimeoriëntatiecursus gedaan en een paar van die opdrachten kwamen terug en die herkende ik.
Wat kenmerkt jouw opleiding?
Nou het klinkt heel cheesy, onze opleiding wordt ook wel eens ‘kunstenaar in verbinding’ genoemd. Maken met ‘de ander’ dus. Ik kan heel slecht tegen zo’n beschrijving, maar ergens klopt het wel. Wij leren natuurlijk theater maken, hoe zit een voorstelling goed in elkaar, en echt om ons kunstenaarschap aan te spreken, alleen leren wij daarbij ook hoe je een connectie legt met andere mensen in de samenleving. Iedereen op onze opleiding is ook ijverig om iets teweeg te brengen bij andere mensen. Ik zoek in mijn voorstellingen altijd naar een soort troost en confrontatie, die elkaar afwisselen.
Wat is jouw grootste leermoment op de opleiding?
Vind ik moeilijk om te zeggen, je leert natuurlijk door de opstapeling van dingen. In het eerste jaar moest ik wel echt leren om op een andere manier naar theater te kijken. Je hebt het altijd als een soort hobby gedaan, het was altijd leuk. Dan kom je op een opleiding en dan gaat het opeens je vak worden. Nu moet ik leren hoe ik mijzelf daarbij verbeter en professioneel opstel. Ook wetende dat het soms ook niet leuk hoeft te zijn om te doen. Dit jaar heb ik wel ervaren dat ik stappen maak; de laatste stap die ik gezet heb is tijdens mijn laatste maaketude. Ik kon toen rustig en inhoudelijk kijken wat die nodig had in plaats van het allemaal intuïtief te doen.
Waar zie jij jezelf later het liefst in het werkveld?
Voorstellingen maken, ik maak wel graag met anderen, dus ik denk wel in een collectief. Al weet ik dat niet zo zeker, misschien juist ook wel in een duo. Ik zou niet per se alleen maar met dezelfde mensen willen werken, juist die afwisseling lijkt me wel leuk. Misschien ook wel lesgeven, al weet ik nog niet helemaal mijn plek daarbij.
Heb je een tip voor alle auditanten van jouw opleiding?
De tip die mijn broer ook gaf aan mij: als er een reflecteermoment komt aan het einde van een opdracht, wees eerlijk! Ik ben echt de eerste ronde doorgekomen doordat ik ook zei dat het af en toe slecht ging en waarom. Ga niet een verhaal ophangen met de gedachte ‘dit willen ze horen en zien’, zeg gewoon hoe jij het hebt ervaren.