Het is vrijdag 2 oktober, drie uur ‘s middags verschijnt talkshow ‘De Aardappeleters’.
Een talkshow van de derdejaars Docent Theater te Zwolle over hun reis naar Kalbe (Duitsland) en Zutphen. In Kalbe speelden ze op het festival Brucca; 6 september vertrokken ze voor een verblijf vol met aardappelgerechten, tegenslagen, voorstellingen, maakprocessen en vooral succeservaringen. In de talkshow vertellen ze gezamenlijk over hun ervaringen.
‘De aardappeleters’ opent met ‘Inge und Sonja’ die, voor het feest begint, nog even de tafel, stoelen en microfoons afstoffen. Het is straattheater-act gespeeld door Rosa van Zonneveld en Tosca Snelten van Eunen en een van de verschillende projecten/voorstellingen waar aan gewerkt is in Kalbe en Zutphen.
Demi Wester (die een van de hosts is aan tafel) introduceert zichzelf en de talkshow. Na een korte uitleg over de show waar we naar kijken, krijgen we een aantal korte video’s voorgeschoteld die een mooi sfeerbeeld geven van de reis naar Kalbe. Veel zang en gezamenlijk muziek maken.
Direct daarna gaan we aan tafel met Demi. Aangeschoven zijn Demi Kleinmeulman en Emma Portegies. Samen met Jasmine van Putten maakte zij de voorstelling VRRRW!, een bewegingstheatervoorstelling die gaat over drie vrouwen die elkaar vinden en ieder op zoek zijn naar hun eigen plek. Hoe verhouden ze zich tot elkaar? En waar sta je met jezelf? Of met de groep? In Kalbe werd deze groep makers een klooster als locatie aangewezen. Na de locatie onderzocht te hebben, kwamen de makers op het verhaal van een 17-jarige vrouw. Deze vrouw had, rond 983 na Christus, de hoogste positie binnen het klooster en is ontvoerd door de toekomende stichter van de staat Polen. Vanuit dat verhaal zijn ze begonnen met maken. Hoe kon deze vrouw ontvoerd worden? Werden vrouwen in de tiende eeuw gezien als algemeen goed? Demi, Emma en Jasmine filosofeerden door op deze vragen en zijn zo tot onderwerpen gekomen zoals macht en verhoudingen.
Uit het niets lijkt alles mis te gaan. Terwijl Demi rustig vertelt over het proces van de voorstelling, horen we een aantal harde metalige knallen en lijkt het alsof er iets flink mis gaat in de studio. Kort worden we in spanning gehouden tot we doorschakelen naar Floris Meijer die vrolijk oreert: ‘En met een goede productie was zoiets natuurlijk niet gebeurd’. Naast Floris zit Rico Coenen, die een groot deel van de productie heeft gedaan in Kalbe en Zutphen. Hij draagt een kort gedicht voor over zijn ervaringen. Terwijl dit gebeurt komt Timo Laurens binnen met een viskom en een vis. Zacht neuriënd gaat hij aan tafel zitten.
De tweede maakgroep maakt de voorstelling Van Niks Nergens En Terug. De groep bestond uit Marije de Haan, Demi Wester, Liselot Nakken, Tessa Ravestein, Timo Laurens en Floris Siks, en de voorstelling is een muziektheatervoorstelling met absurdistische invloeden. De makers begonnen vanuit de locatie, een hofje met veel verschillende ramen, deuren en kiertjes waarin gespeeld kon worden. De spelers hebben niet in het Nederlands of Duits gewerkt en een eigen klankentaal ontwikkeld.
Ze probeerden veel uit op locatie en hadden zo snel een aantal scenes. Een dag voor de generale repetitie vonden ze voor het eerst een rode lijn in het stuk en zetten ze dingen vast. Samen hadden ze veel lol. En dat was ook het doel en duidelijk zichtbaar in het stuk. ‘Laten we ons richten op spelplezier, als je spelers plezier hebben kom je tot echt spel.’ Ook dit gesprek wordt afgekapt. Timo grijpt, langzaam maar zeker, de vis uit de vissenkom en eet die op. Waar Liselot zat, zit nu een rat, lachend.
Dan, de ‘externe makers’ en straattheater-acts.
Roelof van der Heide, Belle Smeets en Gwen van Beersum werkten elk met een externe maker. Vaak in de rol van speler, maar soms ook juist als meemaker of regisseur.
Roelof en Belle hebben gewerkt met Jaap Slagman en Irene Fas Fita in een groep van verschillende nationaliteiten. Van te voren was bedacht dat de spelers gingen maken vanuit hun eigen dromen, wat best wel persoonlijke verhalen opleverde. Deze verhalen werden getheatraliseerd, dit ging niet zonder emoties. Door de externe makers werd hier niet altijd handig mee omgesprongen.
Gwen zong mee in een koor onder leiding van Shaya van den Berg. Gwen was als enige van ArtEZ onderdeel van dit koor. Juist dit ‘alleen’ zijn zag zij als een kans nieuwe mensen te leren kenen. Ook de groep van Gwen was gemixt. Hierom werd er Duits en Nederlands gezongen. Gwen heeft gezamenlijk met Shaya, na het leren van de liederen, het koor geregisseerd en verhalen aan elkaar gekoppeld. Gwen vertelt dat ze deze rol in het begin nog spannend vond, maar gedurende het proces kwam ze er achter dat ze zo veel ideeën had dat het helemaal geen probleem meer was en best leuk werd. Een andere uitdaging was dat Gwen geen Duits spreekt en dus niets kon verstaan van wat er gezegd werd bij de repetities, ze doet dit ook even voor.
Na een vrij lange bumper vol met aardappelgerechten gaan we door naar de straattheater-acts.
Er waren in Kalbe en Zutphen twee straattheater-maak groepen namelijk: ‘Le Hollandaise Fou’ en de eerder genoemde ‘Inge und Sonja’. De eerste groep bestond uit Marlies Meuldijk, Koen de Boer en Floris Meijer. Deze groep begon vanuit het idee dat straattheater nog niet heel bekend is. Ze wilden dus een act maken die toegankelijk was voor het publiek. Van een kwakzalver, naar een ANWB-stel naar het uiteindelijke idee van toeristen. Een totaal bekend beeld voor iedereen. De familie in een onbekende stad die de weg kwijt is. Floris vertelt dat binnen straattheater het de kunst is om leuk te zijn en niet vervelend, en heel erg op zoek te gaan naar kleine verbindingen met je publiek.
En daarmee komt er een einde aan de talkshow ‘De Aardappeleters.’ We worden uitgezwaaid door aardappeletende derdejaars. Een leuk inzicht in hoe het verblijf in Kalbe en Zutphen er uit zag. De talkshow is hieronder terug te kijken.