De eerstejaars maakten vorige week een inspirerende reis door de rietvelden van Beulakerwijde, gevolgd door een fantasievolle bootreis over het Beulakermeer. Tijdens deze inspiratiedag schreven ze teksten, zongen ze samen en maakten ze locatietheater. Hieronder een kleine selectie van al het werk dat in de rust van de wijdte gemaakt is.
Hier zit ik dan, midden in het rietland…
Alles piept en kraakt onder mijn voeten als ik loop.
Langs mij hoor ik de aanwezigheid van wezens die ik niet kan zien.
Te snel, te klein…
Ik voel me alleen en toch bekeken.
Wie ben ik als er niemand kijkt?
Stekelig voelen de stengels als mijn hand er langs strijkt.
‘Je kan hier niet verdwalen’ is wat er werd gezegd,
maar nu twijfel ik toch een beetje…
Het liefst zou ik de ijzeren vierkantjes van het pad willen ontwijken en mezelf vol aan het land teruggeven.
Waar zal ik dan eindigen,
Zal ik dan verdwalen, of juist terecht zijn?
~ Madelon Hilhorst
Als je echt wilt weten hoe het hier is geweest.
Zo tussen de planten met een boom en een beest.
Dan moeten we duiken naar een verloren stad.
Die helemaal verzonken, onder een meer zat.
Dan zwemmen we door de ramen, gaan liggen in een bed.
Trekken alle kastjes open, niemand die op ons let.
We verkennen de stenen en de houten pilaren.
Waar we naar boven kijken en bootjes zien varen.
Al hebben we geen adem, geen zuurstof of lucht.
Zo zorgen wij dat er leven in het dorp wordt gezucht.
~ Tristan Stäbler
Toen hoorde ik heel in de verte een stem…
Het was meer gefluister. Of was het gewoon de wind?
Nee het was een stem: ‘Sla rechtsaf, rechtsaf…’ fluisterde hij.
Ik twijfel.
Mijn pad loopt in één rechte lijn door, rechts van mij is niets meer dan suizend riet met
hier en daar een verloren vlieg.
‘Rechtsaf, rechtssss’…
Ik besluit te luisteren.
~ Liza Pevzner
Het riet fluistert…
Rustig , geen gevaar, nietsvermoedend.
De lucht verkleurd.
Blauw, wit, grijs, donkergrijs, zwart.
Onrust.
Je hoort de donder, die als een valse hond die zijn bot verdedigt naar je gromt.
En met elke stap die je dichterbij komt gromt hij harder.
Je stapt door.
Met zijn tanden bloot staart de hond je aan.
Je reikt naar het bot.
De hond die bijt.
Je bloedt.
Toen kwam het water…
~ Jort Ploos van Amstel