‘Het mag meer schuren,’ zeiden Paul en Klette tijdens mijn laatste assessment. ‘Kijk wat er gebeurt als je het laat schuren, onderzoek dat, spreek je uit, wees kritisch. Zoek controversiële thema’s en laat het schuren.’ Bij deze mijn schurende bekentenis. 

Ik ben niet gevaccineerd. Zo, het is er uit. Ik kan niet meer terug. Bij deze de vrijbrief om, zoals minister De Jonge dinsdag 14 september zei, indringend met mij in gesprek te gaan over de hoge prijs die gevaccineerden hiervoor betalen. Om mij op mijn solidariteitsgevoel aan te spreken en op de gevolgen van mijn onverantwoordelijke gedrag te wijzen. ‘Want zeg nou zelf, als iedereen zich nou gewoon liet vaccineren dan hadden we hier al lang niet meer gezeten.’  

Ik praat er niet graag over, omdat ik in de afgelopen maanden, het afgelopen jaar vaak genoeg heb meegemaakt wat voor effect een dergelijke ‘bekentenis’ kan hebben op vreemden en zelfs relaties met vrienden en familie; mensen die je al heel lang kennen, die weten hoe jij in elkaar zit en toch ineens heel anders naar je gaan kijken. Een verschil van mening is geen probleem; een argument, een discussie -ik ga ze niet uit de weg en toch hou ik mij in dit geval liever stil. 

Ik ben geen coronagekkie, ik ben niet tegen vaccineren en ik ontken al helemaal niet dat Corona bestaat. Integendeel, de statistieken liegen er niet om en de gevolgen voor sommige ongelukkigen onder ons zijn verstrekkend en verschrikkelijk. Ik begrijp ook heel goed dat veel mensen zich willen en hebben laten vaccineren. Het vooruitzicht op weer zoveel mogelijk kunnen en mogen doen is een aanlokkelijk, maar toch twijfel ik omdat ik nog veel vragen heb bij deze situatie, het beleid, de vaccins. Daarmee zeg ik niet dat ik mij nooit ga laten vaccineren, alleen nu nog niet. Ik houd mij netjes aan de maatregelen, laat mij met liefde testen, blijf thuis met klachten en begeef mij niet zo maar in grote groepen. Ik neem deze pandemie serieus, maar dat lijkt in het niet te vallen in de ogen van de buitenwereld en ministers De Jonge en Rutte, omdat ik niet gevaccineerd ben.  

Afgelopen zomer ben ik drie weken in quarantaine geweest. Toen ik weer uit quarantaine mocht, werd mijn moeder positief getest. Met het hele gezin testen en weer terug in quarantaine. Drie van de zeven bleken positief. Mijn moeder, mijn vader en mijn jongste broertje. De GGD raadde ons aan om ervoor te zorgen dat we het allemaal zouden krijgen; dan zouden we er weer sneller vanaf zijn. We deden een poging. We hielden onderling geen afstand, er werd geknuffeld, sommigen poetsten hun tanden zelfs met dezelfde tandenborstel en we aten samen in de keuken. Voor zover wij weten hebben toch maar drie van ons het virus gekregen. Of dit komt doordat we immuun zijn of doordat we het op enig moment al hebben gehad zonder symptomen te vertonen zullen we nooit weten. Mede hierdoor maak ik mij om mijzelf niet zo veel zorgen. Je weet natuurlijk nooit hoe het gaat lopen, maar ik vertrouw op mijn lichaam en mijn immuunsysteem om mij gezond te houden en te beschermen. Is dat een heel verkeerde of overmoedige gedachte? 

Ook met een volledige vaccinatie kun je het virus nog overbrengen; dit kan helaas nog niet worden uitgesloten. Wat je met een vaccinatie wel doet is de kans dat je zelf erg ziek wordt, verkleinen[1]. De keuze om je wel of niet te laten vaccineren gaat dus vooral over jezelf. Over jouw gezondheid, over het sneller zetten van een stap richting groepsimmuniteit en over het beperken van het aantal bezette ziekenhuisbedden. Toch lijkt juist deze ‘volledige’ vaccinatie een bewijsstuk dat aangeleverd kan worden om alles weer zonder consequenties te kunnen doen en laten. Dat ook gevaccineerden zich nog moeten laten testen en zich aan de regels moeten houden, is door virologen en het RIVM meermaals benadrukt. Helaas hebben we natuurlijk ook te maken met een groep extremisten die blijven volhouden dat het virus niet bestaat. Die lak hebben aan Corona en het voor mensen zoals ik verbruien. Laat je je niet vaccineren dan sta je meteen op achterstand, want dan ben je een coronagekkie en luister je te veel naar Willem Engel. 

Ik sprak laatst mijn oude buurmeisje. Zij had zich niet lang daarvoor laten vaccineren. Haar vader is Nepalees en woont nog steeds in Nepal. Door zich te laten vaccineren kon ze de kans vergroten om hem en haar familie met de Kerst eindelijk weer te zien. We spraken over haar familie in Nepal en hoe het daar ging. ‘Niet goed,’ zei ze. Haar familie had tot nog toe geluk gehad, maar het vaccineren gaat daar ontzettend langzaam. Met vlagen worden er enorm veel mensen ziek, terwijl wij hier al spreken over een derde vaccinatie en klagen dat +/- 15% van onze bevolking nog niet gevaccineerd of geïnfecteerd is. 

Waar heb ik dan moeite mee? Ik heb moeite met het economische belang achter de vaccinaties. Moeite met het zo snel mogelijk volspuiten van zo veel mogelijk Nederlanders zodat iedereen op vakantie kan naar het buitenland. Moeite met het vasthouden aan een patent op de vaccins en het ophogen van de prijzen door de farmaceuten, waardoor alleen wij in onze geprivilegieerde westerse landen profiteren. Ik heb moeite met de 100% volle stadions en F1-evenementen waar men rondhost en schreeuwt. Moeite met de lege zalen, stoelen en terreinen voor voorstellingen en concerten die netjes volgens de maatregelen zijn ingericht en opgesteld. Ik heb moeite met het gegeven dat de medicijnen en vaccins die worden ontwikkeld niet zijn afgesteld op mijn lichaam, maar op dat van een man. Met dat de vaccins die hier ontwikkeld worden, worden getest op bevolkingsgroepen in armere landen omdat de medische standaard daar lager is.[2] Moeite met de schijn van het ‘we willen en gaan vaccineren niet verplichten’. Moeite met het over een kam scheren van mensen. Moeite met het ‘terug naar hoe het was’. 

Terug naar hoe het was. Moeten we dat echt willen? Vrijblijvend de hele wereld rond reizen? Terug naar onze uit de hand lopende klimaatramp? Terug naar onze verwaarloosde zorg en onderwijs? Onze ondergeschoven vitale kinderen? Naar de hoge druk, zonder erkenning? Een applausje voor de zorg? Het onderwijs als het vangnet van de samenleving? Naar economisch boven sociaal belang? ‘Applaus’ voor ons demissionaire kabinet… 

Waarom deze bekentenis? Een gesprek komt van twee kanten. Een bekentenis biedt ruimte voor gesprek. Inzicht in mijn beweegredenen. Misschien herkennen enkelen van jullie zich wel in mijn bekentenis. Ik hoop dat we als samenleving een stap kunnen zetten om ietsje dichter bij elkaar te komen. In plaats van telkens twee stappen bij elkaar vandaan te doen. Om na te gaan wat we echt belangrijk vinden en het gesprek aan te gaan over wat er echt toe doet. Als ik hiermee een eerste stap kan zetten, dan is mij dat mijn ongemak rondom dit gesprek wel waard. 


[1] https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/coronavirus-vaccinatie/vraag-en-antwoord/kan-ik-na-vaccinatie-nog-corona-krijgen

[2] https://nos.nl/collectie/13824/artikel/2341551-brazilie-is-gewillige-proeftuin-voor-coronavaccins

Leave a Reply

Your email address will not be published.